'Ik ben een ruimtevaarder. Ik volg een koers die ik niet ken. Ik heb het recht om te verdwalen. Zo kan ik worden wie ik ben.' Na jaren van uitstel hebben we afgelopen dinsdag dan eindelijk de videoclip opgenomen waar ik zo lang op zat te wachten. Het werd eens tijd.
Een deel uit de mail van mij aan de manager van Stef Bos(2013): ''Een tijd geleden heb ik ook de videoclip weer eens bekeken van zijn recente nummer 'De omgekeerde tijd'. En toen kwam eigenlijk al het idee en de vraag in mij op: 'Ik zou wel eens een videoclip willen maken voor Stef Bos!'. Veel van zijn nummers dragen vaak een bepaalde abstractie met zich mee, wat ik helaas dan niet echt terug zie in het videowerk!''. Wat een brutaal vlegeltje was ik drie jaar geleden. Ook kon ik nog niet zo goed een formele e-mail sturen. Ik wilde toen zo ontzettend graag een videoclip maken voor deze man met zijn weemoedige muziek. Veel van zijn teksten waren inspirerend voor mij. De liederen over het eeuwig onderweg zijn en het romantisch leven in je eigen hoofd zorgden voor een gevoel van identificatie met de artiest. Daar wilde ik iets voor maken.
Uiteindelijk heb ik veel meer geleerd van dit project dan ik oorspronkelijk had kunnen bedenken. Nog nooit had ik een idee zo lang in mijn hoofd zitten, zonder er iets mee te doen. Zelfs mijn afstudeerfilm had maar een traject van 1,5 jaar. Het zou een leuk tussenproject worden met mijzelf en een aantal anderen uit de klas. Maar toen kwam het afstuderen, een zieke cameraman, een impulsieve reis naar Cambodja en een actrice die afzegt. Ik had nooit gedacht dat zoiets kleins zo lang uitgesteld kon worden. En ik had vooral niet kunnen bedenken wat zo'n tijdspan kan doen met een onschuldig ideetje.
Dat je enorm veel tijd hebt voor een project, eigenlijk zonder deadline, heeft twee kanten. Enerzijds verschaft het je de tijd om goed onderzoek te doen, te schrijven, te reflecteren en de juiste mensen te zoeken. Zo heb ik uiteindelijk een acteur gestrikt die stuntman en stand-in was op grootse Amerikaanse producties zoals Inglorious Bastards van niemand minder dan Quintin Tarantino himself. Dat was me nog eens een diner in een wegrestaurant met fascinerende verhalen. Geweldig om van iemand verhalen aan te horen die aanwezig was op zo'n grote set en in het bijzijn was van zulke grote makers en acteurs. Wat ik daar ook weer van geleerd heb is dat je je als regisseur niet moet laten intimideren door anderen, ongeacht hun CV. Hun opmerkingen en ideeën noteren is echter wel wijs. Maar het ergste wat er gaat gebeuren wanneer je zo veel tijd hebt, is dat je gaat twijfelen. Over werkelijk alles. Ik had een enorm eenvoudig concept voor de clip. Er waren maar weinig elementen. En toch ga je alles overpeinzen: Is deze locatie werkelijk goed? Is deze auto wel echt de juiste? Is het toch wel zo'n goed idee? Hierdoor verloor het project eigenlijk zijn luchtigheid en werd het voor mijn gevoel veel zwaarder dan dat het daadwerkelijk was. Uiteindelijk heb ik geprobeerd om dat van mij af te zetten en mijzelf te focussen op andere dingen. Maar het bleef altijd een beetje rond spoken in mijn achterhoofd. Nu is het eindelijk gedaan. En gelukkig ben ik tevreden met het materiaal. Dat was nog mijn grootste angst. 'Wat nou als het gewoon na drie jaar wachten enorm bagger is?'
Het was enorm fijn om weer op een set te staan. Wellicht stukken kleiner dan die van mijn afstudeerfilm Droefgeest, maar toch. Het was goed om weer op deze manier met een productie bezig te zijn. Op een locatie met een cast en crew. En ondanks dat dat altijd spannend zal blijven, merkte ik dat ik veel kalmer kon blijven. Ook bemoeide ik me niet meer met de andere departementen. Laat hun maar lekker hun eigen ding doen, ik ga repeteren met de acteurs. Misschien word ik wat meer ervaren. Of wellicht was het gewoon die drie jaar voorbereiding die me zelfvertrouwen gaf. We zullen het zien wanneer ik weer op de set sta voor m'n volgende short film. Ik ga daar nu maar eens hard mee aan de slag, zodra deze clip online staat. Hopelijk is dat snel. Dan hoor je het vast wel.
Groetjes.
