De tijd is gevlogen. Ik herinner mij nog goed dat ik een jaar geleden begon met het bloggen. Als vers afgestudeerd filmmakertje had ik geen idee waar ik het over moest hebben. Hoe fijn het ook geweest is om te doen; aan alles komt een einde.
Afsluiting
Ik moet eerlijk bekennen dat ik nu niet zo goed weet hoe ik af moet sluiten. Misschien omdat het (nog) niet als een afsluiting aanvoelt. Ik ga gewoon verder met mijn dagelijkse, heerlijk chaotische leventje. Het reflecteren op- en bekritiseren van mijzelf zit inmiddels zo diep in mijn systeem geworteld dat dat niet opeens op zal houden. Ik denk wel dat mijn vermogen om te reflecteren beter is geworden dankzij het bloggen. Het telkens even stil staan bij mijn handelingen door middel van het schrijven van een tekst of in dit geval een blog, blijkt een krachtig middel te zijn. Het is goed om soms even zwart op wit terug te kunnen lezen wat je allemaal hebt uitgespookt in die weken. Met name omdat de stappen elke maand erg klein aanvoelen (met uitzondering van wat uitschieters). Daarmee bedoel ik dat ik voor mijn gevoel erg veel tijd en energie steek in hetgeen wat ik doe, maar de resultaten soms onvoldoende of onbevredigend zijn. The struggle is real, maar mijn positie hetzelfde. Maar wanneer ik mijn blogs soms teruglees, merk ik dat de stappen soms groter zijn dan dat ik dacht. En voornamelijk bij mijzelf als persoon. En dat zorgt uiteindelijk voor meer scherpte en concentratie in mijn nieuwe werk.
Even wijs klinken
Ik meen mij te herinneren dat ik ooit een blog had geschreven met voornemens voor het nieuwe jaar. Dat jaar, wat nu al weer bijna voorbij is. Treurnis alom. Ik weet niet meer wat ik opgeschreven had, misschien moet ik dat ook maar niet terug lezen. Waar ik natuurlijk voor de aankomende tijd wel doelen voor mijzelf heb gesteld, is er eigenlijk maar een ding wat echt belangrijk is; doorgaan. Het is wellicht wat pretentieus wat ik nu ga zeggen; maar ik zie een gelijkenis in het filmmaken en het sporten. Tijdens het sporten heb je een bepaald doel voor ogen. En iedere keer dat je gaat trainen heb je de hoop dat het beter zal gaan dan de vorige keer. Sterker nog, je verwacht dat het beter zal gaan. Dan zijn er vaak de tegenslagen, de dagen waarop het minder gaat of langere periodes waar je uithoudingsvermogen en geduld flink op de proef worden gesteld. Je gaat maar niet vooruit. Totdat je opeens op een dag naar jezelf kijkt en denkt; ik zie vooruitgang! Ik ben een stap verder. Maar wanneer heb ik die stap precies gezet? Je kunt niet een bepaald moment aanwijzen waarop de knop om ging, maar je weet wel dat het het resultaat is van al die dagen trainen. Zo is het bij filmmaken ook; doorgaan!
En nu?
Aan het einde van het jaar hoop ik (eindelijk) mijn nieuwe scenario af te hebben, zodat ik in het nieuwe jaar gelijk een spannend project heb waar ik mijzelf op kan storten. Verder is mijn kleine bedrijfje 'Trailermade' eindelijk een feit geworden (zie www.trailer-made.nl) en hoop ik dat dat een beetje gaat lopen. Wat de rest van de toekomst brengt moet maar blijken, zolang ik doorga zullen er uitkomsten komen. Daar vanuit kan ik dan weer verder sturen. Filmmaken is topsport... yeah.
Een lieflijk bedankje wil ik nog doen aan mijn trouwe lezers. Ik weet niet met hoe veel jullie zijn, maar ik weet dat jullie er waren. Ook wil ik Konkav natuurlijk bedanken voor het feit dat ik dit mocht doen. En ik wens alle filmmakers (en niet-filmmakers) veel succes met het najagen van hun droom! Deze zwijmelboy sluit af.
Peace.
