Ik las laatst een leuk artikel ergens via Facebook, geschreven door ene Richard Smeele. De 5 levensfasen van een succesvolle filmcarriere, heette het. Al vond ik dat was lastig om te geloven, sprak het me wel aan. Het waren een soort smoesjes die je als beginnend maker gebruikt om niets te doen. Al voelen ze voor jou (en mij) misschien als een keiharde waarheid.
Fase 1''Hoe gaat het met je filmcarriere? Ik ben nog niet gestart. Ik heb heel veel ideeën, maar ik heb geen tijd''. Zo klinkt een filmmaker volgens het artikel in levensfase 1: de ontkenningsfase. Toen ik dat las, leek het alsof iemand het aan mij had gevraagd. Hoewel ik er om kon lachen was het ergens ook wel confronterend. Ik denk dat ik zo ontzettend veel te doen heb dat ik niet weet waar te beginnen. Dus begin ik maar nergens. Voor het creëren van structuur begon ik een jaar geleden direct aan het maken van een checklist. De lijst werd echter alleen maar langer en onoverzichtelijker. Het is grappig dat ik altijd een beetje minachtend praatte over mijn bijbaantje bij de Albert Heijn to Go. De afgelopen week kreeg ik daar even goed op mijn donder. Als kaderlid is het mijn taak te delegeren en te zorgen voor een nette winkel de volgende dag. Maar de afgelopen paar weken liet ik veel steken vallen. 'Half werk', zoals dat heet. Mijn baas gaf mij echter herkenbaar commentaar: 'Je geeft niets uit handen en probeert alles tegelijk te doen. Daardoor raak je in paniek en werk je alle taken maar half uit.' Ik vond het verbazingwekkend dat hij over dit psychologische inzicht beschikte. Maar hij had godsamme wel gelijk. Dat commentaar was ook terug te koppelen naar mijn 'filmcarriere'. Ik heb een lijst van dingen om te doen, maar hij lijkt zo groot dat ik in paniek raak en dicht sla. Of half werk verricht. Ik heb geprobeerd de knop om te zetten en me te focussen op een ding tegelijk. Wat enorm hielp was mijzelf per dag niet te veel taken te geven. Dat zorgt er voor dat ik mijn taken tenminste af krijgt, waardoor ik me nuttig voel. Zo bouw ik een betere workflow op dan wanneer ik te veel van mijzelf verwacht op een dag. Dan stel je jezelf alleen maar teleur. RotterdamDe verhuizing naar Rotterdam heeft me ook geholpen. Waar ik in Breda op dit moment op het terras zou zitten met mijn vrienden, ben ik nu een blog aan het typen. Inmiddels heb ik het scenario voor de videoclip van Stef Bos ook al af en zit mijn dummy al vol met aantekeningen voor mijn nieuwe film-idee. En het belangrijkste wellicht: ik kijk en lees weer dingen. Ik neem de tijd om te gaan zitten, een film op te zetten en mezelf te laten inspireren. Ik was even vergeten hoe belangrijk dat was. Zo stuitte ik afgelopen nacht op de film Mon Oncle, D'Amerique. Een geweldige Franse film die mij weer nieuwe ideeën gaf voor mijn eigen nieuwe project. Ik zou dus willen concluderen dat het experiment om mijzelf fysiek te verplaatsen, zijn vruchten afwerpt. Al hoop ik niet dat ik dat elk jaar moet gaan doen. Ook heb ik mijzelf hier en daar opgegeven als editor, runner, assistent, noem maar op. Om zo niet alleen maar bezig te zijn in mijn eigen kantoortje en hoofd, maar om ook betrokken te zijn bij projecten van anderen. Zo kan ik die van mijzelf beter beoordelen. ''Ik ben een filmmaker, omdat ik films maak. Ik doe mijn stinkende best, maar verwacht weinig. Ik ben er, als ze me zoeken.'' Zo luid wellicht de laatste fase van de filmmaker, volgens het artikel in het zogeheten 'moment van acceptatie'. Zelf hoop ik, dat ik tegen die tijd iets anders kan zeggen: 'Ik ben een filmmaker, omdat ik niet anders kan. Ik doe mijn stinkende best en verwacht van anderen hetzelfde. Ik ben er, ook al zoeken ze me niet.' En nu ik na het voltooien van deze tekst eens op mijn checklist kijk, is het tijd voor het schrijven van een nieuw scenario. Peace out.
