Een nieuwe ronde van tv-lab @Docwerk! Zes jonge afgestudeerde film- en mediamakers maken binnen deze werkervaringsplek bij filmproductiehuis @Van Osch Films in Den Bosch in samenwerking met de NTR gedurende vijf maanden content voor het kunst- en cultuurprogramma Art Dept., wat wordt uitgezonden op NPO 2 Extra. Vanuit de visie van de makers krijgt elke aflevering een eigen karakter.
Op 7 maart (19:30) en 14 maart (19:55) wordt een deel van de films uitgezonden op NPO 2 Extra, waaronder Het reizend kunstwerk & Like mothers like daughters van Charlotte Bernson. We stellen graag Docwerker Charlotte Bernson aan je voor!
Wie ben je?
Mijn naam is Charlotte Bernson (22). Afgelopen jaar ben ik afgestudeerd als filmmaker aan de Hogeschool voor de kunsten in Utrecht (HKU) met mijn documentaire Zo vader, zo dochter. Hierna besloot ik mee te doen met Docwerk om mij nog verder te ontwikkelen als filmmaker.
Wat maak je?
Mijn films gaan vooral over de thema’s onderweg zijn, familieopstellingen en nostalgie. Ik werk graag met archiefmateriaal, aangezien ik enorm geniet van het ‘imperfecte’ in analoge film. De zwarte randjes aan de zijkant die soms van kleur veranderen of stofjes die af en toe langskomen. Het is eerlijk beeld en dat spreekt mij erg aan. Daarnaast maak ik graag film- of fotocollages. Mijn films verschillen van heel experimenteel, grafisch en abstract naar kwetsbare verhalen die dicht op de huid gefilmd zijn. Film is mijn manier om te onderzoeken hoe de wereld en het leven in elkaar zit.
Mijn vader heeft mij mijn leven lang vastgelegd op film waardoor een camera in mijn ogen vertrouwd voelt en een belangrijk onderdeel van mijn leven is geworden. Ik observeer wie wij zijn, de mens in zijn of haar kwetsbaarheid, en waar we ons in bevinden, de omgeving. Door dat te analyseren leer ik mijzelf als mens en maker ook steeds beter kennen.
Welke producties heb je gemaakt binnen Docwerk?
Als eerste maakte ik de film Hartstocht, een portret over Mirjam Kema, een jonge vrouw met een doel om de mens naar zichzelf te laten luisteren. Zelf werkt ze achter een lopende band in een drukke fabriek. Om hiervan weg te vluchten, vertrekt ze met haar camper de natuur in.
Met mijn tweede film Een O’de aan de letter, hoop ik meer aandacht voor de letter op zichzelf te genereren. Naar mijn idee heeft een letter geen woord nodig om interessant te zijn. In deze experimentele en grafische film ga ik opzoek naar letterbeelden in zowel de stad als het platteland.
In Like mother, like daughter liet ik moeder en dochter een brief voor elkaar schrijven waarna ik ze vroeg deze aan elkaar voor te lezen. Deze film gaat juist over de mens in zijn of haar kwetsbaarheid. Hierin staat de band tussen moeder en dochter centraal.
Tot slot maakte ik Het reizend kunstwerk waarin ik verschillende kunstenaars aan één stuk papier liet werken. Ik wilde de makers laten communiceren door middel van beeld en geluid in plaats van woorden. Zo werd het lege stuk papier al snel een kunstwerk dat door vijf paar verschillende handen reisde.
Hoe was het om deze producties te maken?
Alle films waren stuk voor stuk een avontuur. Bij Hartstocht filmden we in een oude graanfabriek, een coronatestfabriek en toerden we met een kamper door de omgeving van Groningen. Deze draaidag voelde eerder als een vakantiedag dan een werkdag! Tijdens het filmen van Een O’de aan de letter liepen de cameraman en ik door de stad om letterbeelden te zoeken. Het leek een spel, vooral toen we door de Friese weilanden toerden om letters met een drone te filmen. We zongen liedjes in de auto en dansten van geluk als een gespotte Google Maps-letter een feit bleek te zijn. Bij Like mother, like daughter werd het juist kwetsbaar en kwam het dichterbij. Terwijl ik Het reizend kunstwerk maakte, gaf ik mijzelf juist de ruimte om te experimenteren met o.a. beeld dat ik al had, zoals analoge foto’s van België of beelden van mijn treinreis naar Denemarken. Daarnaast was het interessant om de kunstenaars de ingepakte envelop te overhandigen. Iedereen drukte zijn eigen stempel op het werk en door hun deelname kwam ik achter die van mij.
Wat heb je ervan geleerd?
Ik heb vooral ingezien hoeveel er mogelijk is in een korte tijd, bijvoorbeeld dat je idee in twee dagen gefilmd kan zijn en dat je met drie montagedagen al bijna klaar bent. Hoe je mensen benadert en vooral niet bang hoeft te zijn voor afwijzing want, wat heb je eigenlijk te verliezen? Of hoe je omgaat met werkdruk en toch ruimte vrijmaakt voor creativiteit. Daarnaast heb ik mijn handschrift beter leren kennen. Door veel te maken zie je steeds beter in waar je goed in bent en wat je nog kan leren. Het is leerzaam om films van andere makers te analyseren en de boeken in te duiken, maar door zelf veel te maken ontdek je jouw eigen handschrift.
Hoe heb je jezelf kunnen ontwikkelen?
Voordat ik aan Docwerk begon, was ik onzeker over mijn camerawerk, maar door juist te filmen zag ik in dat de techniek van camera helemaal niet zo ingewikkeld is. Daarnaast heb ik geleerd om sneller actie te ondernemen en knopen door te hakken. Voorheen bleef ik vaak hangen in mijn fantasie over hoe iets zou kunnen worden, maar tijdens Docwerk was hier weinig tijd voor. Door mensen gelijk te benaderen kroop ik uit mijn schulp van verlegenheid. Het heeft mij zelfverzekerder gemaakt omdat ik inzag hoeveel er mogelijk is in een korte tijd.
Op welke manier heb je jouw stempel op deze productie kunnen drukken?
Een echte Charlotte Bernson-film gaat over nostalgie, op reis gaan of familieopstellingen met experimentele, abstracte en/of grafische elementen. Daarnaast ligt archiefmateriaal ook vaak op de loer in mijn meer experimentele werk. De andere kant van mijn handschrift gaat meer over het menselijk gedrag, momenten waarop we ons kwetsbaar opstellen en wat voor impact onze leefomgeving of ons verleden op ons gedrag heeft. Een O’de aan de letter en Het reizend kunstwerk gaan meer over het grafische en experimentele element terwijl Hartstocht en Like mother like daughter meer gaan over de mens in zijn of haar kwetsbaarheid.
Wat was de grootste uitdaging?
Ik merkte dat ik moest wennen aan het snelle switchen van een afstudeerfilm, waar je een jaar voor hebt, naar vier korte producties in vijf maanden. Ik herinner mij dat ik al weken bezig was met een project maar dat het personage op het laatste moment afzei. Op dat moment had ik twee weken om een nieuwe film te produceren. Tijdens deze periode leerde ik hoe belangrijk het is om een stap terug te doen. Hierdoor gaf ik mijn hoofd de ruimte om creatief na te denken. Ik verzon een nieuw plan en realiseerde de film toch op tijd. Het reizend kunstwerk ontstond! Een van de films waar ik eigenlijk het dichtste bij sta.
Wat was je hoogtepunt, wat was het bijzonderste tijdens deze ervaring?
Een van mijn (bijna letterlijke) hoogtepunten was het spotten van letterbeelden in Friesland met een drone. Jarenlang fietste ik tussen deze Friese weilanden, de plek waar ik ben opgegroeid, zonder ook maar een letterbeeld te weten en nu, jaren later, weet ik precies waar welke letter ligt. Het was echt een feestje om samen met cameraman Jelle Raap door het landschap te toeren om te kijken of de gespotte letterbeelden op google maps echt waren. Toen we met zon aan zee de letter ‘A’ spotten, waren we overdonderd! Deze letter heeft de film echt afgemaakt.
Daarnaast zijn zowel de vriendschappen tussen Docwerk'ers en coaches als de sfeer op de werkvloer onmisbaar! Het is waardevol om te zien hoe iedereen zich heeft ontwikkeld gedurende de vijf maanden. Een groep jonge filmmakers die nu allemaal hun eigen weg gaan, maar wat mij betreft altijd welkom zijn om samen nog meer mooie films te maken!
DOCWERK
Binnen werkervaringsplek DOCWERK maken zes jonge afgestudeerde film- en mediamakers gedurende vijf maanden content voor kunst- en cultuurprogramma Art Dept., wat wordt uitgezonden op NPO 2 Extra in samenwerking met de NTR.
