fresh faces: Stephan Cornelio Velema 7 apr 2021

Welke beloftevolle creatievelingen moet je in de gaten houden? Playgrounds en KONKAV vertellen het je! Maandelijks lichten we een eigenzinnige beeldmaker uit. Dit maal: regisseur en fotograaf Stephan Cornelio Velema. 

We vroegen Stephan te reageren op quotes van niemand minder dan Alicia Vikander, The Guardian en Alexander Payne:

Stephan: "Daar kan ik me helemaal in vinden! De weg om een breed publiek te bereiken is allesbehalve glamoureus en vol twijfel. Alleen als je genoeg van je project houdt, kun je er mee doorgaan, wat de uitslag ook mag zijn. Ik heb het idee dat veel grote momenten in het creatieve leven in de schaduw vorm krijgen, wat nog wel eens eenzaam kan zijn. En als je dan eindelijk een verhaal hebt, zullen mensen er iets van vinden. En dat hoort er allemaal bij.

Als je de productie-fase en de postproductie-fase achter de rug hebt, is het superspannend om in de volle zaal aanwezig te zijn als het eindproduct wordt vertoond. Je hebt er je hart en ziel in gestopt, en het ergste wat kan gebeuren is dat je je publiek verveelt en je hun tijd verdoet, terwijl je hen iets vertelt wat voor jou heel belangrijk en persoonlijk is.

Aan de andere kant staat natuurlijk het gevoel wanneer je werk juist goed valt bij het publiek. Wanneer je al tijdens de productie op de set merkt dat alle afdelingen op hun best zijn. Wanneer je voelt dat de optelsom van alle ideeën en het filmvak samenkomen, vanaf het allereerste begin. Er is artistiek gezien geen beter gevoel in de wereld dan dat."

Stephan: "Als we de industrie-kant van film bezien, was de filmproductie de afgelopen jaren gigantisch. Het aantal films dat vandaag de dag geproduceerd en gelanceerd wordt door bijvoorbeeld Netflix voelt bijna als een bulk, dus het voelt voor mij wat vreemd om te denken dat een pandemie de filmindustrie zou kunnen ombrengen. Maar omdat bijvoorbeeld de Amerikaanse filmindustrie zo groot is, zal een dipje in productie wel invloed hebben op veel mensen. Ik zou zeggen dat we kwaliteit moeten verkiezen boven kwantiteit en dat we minder moeten produceren. Zelfs als dat betekent dat je even een andere baan ernaast moet doen. Maar dat is natuurlijk geen commercieel vertrekpunt.

Natuurlijk is de manier waarop mensen filmkijken enorm veranderd, en sommige filmkenners zullen zeggen dat de smartphone de dood van cinema betekent. Een film kijken op een apparaat dat pushberichten krijgt, vibreert, met een piepklein scherm en slechte audio, kan op geen enkele manier worden vergeleken met een echte cinematische en immersieve ervaring die je deelt met een publiek. Toch voelt het alsof veel mensen tegenwoordig zo films verslinden. Het was bijvoorbeeld interessant om Scorsese uitgebreid te horen over The Irisman. Ik parafraseer hier, maar hij vond dat mensen het in delen konden kijken, op hun eigen tempo, op hun eigen voorwaarden. Hij was zich hier heel bewust van, want het werd gelijktijdig in de bioscopen en via Netflix gelanceerd. Dus ik geloof dat de kracht van film ergens in die filosofie ligt, dat het onvermijdelijk blijft evolueren.

Daarnaast is de behoefte aan verhalen cultureel gedreven. Dat is nooit afgenomen. We worden graag vervoerd en vermaakt, om op een afstand verschillende werelden te beleven en te leren via de ervaringen van de karakters. Je hoeft alleen maar te kijken naar hoe de game-industrie gebruik maakt van directors of photography en regisseurs, voor licht, framing en verhaallijnen. Je ziet dat in de manier waarop we verschillende media mixen: de basis blijft hetzelfde. Zelfs als je kijkt naar hoe we sinds de komst van YouTube ons dagelijks leven delen via video’s. Naar mijn mening wordt - hoe we denken over deze media - gevormd door cinema. We willen videofilters gebruiken voor sfeer, we willen eruit zien als sterren. Hetzelfde geldt voor hedendaagse televisieprogramma’s, met enorme production value en een grote cast. Het is allemaal heel cinematisch. Film is groter dan ooit tevoren."

Stephan: "Toen ik opgroeide was ik wel een beetje een einzelgänger. Ik leende stapels videobanden van mijn neef en speelde ze op de achtergrond terwijl ik de scenes speelde. Ik gebruikte soms zelfs mijn speelgoed om specifieke actie-scenes na te spelen. Toen James Camerons Terminator 2 – Judgement Day uitkwam, bracht een andere neef deze film stiekem naar ons huis. Mijn vader was woedend omdat hij dacht dat ik te jong was om het te kijken. Na een lange discussie hebben we de film samen gekeken. En na die eerste keer heb ik dezelfde videoband een jaar lang elke dag gekeken. Ik moet deze film wel meer dan 200 keer hebben gezien. Ik was toen acht jaar."