Elke maand deelt kunstenaar/ filmmaker Marleine van der Werf met KONKAV waar ze zich mee bezig houdt. Afgestudeerd aan het AKV|St.Joost in Breda is ze nu werkzaam in Rotterdam. In haar werk onderzoekt ze ideeën over beleving, het onderbewuste en overlevingskracht vanuit een documentair vertrekpunt. Haar afstudeerwerk was onder meer te zien op het IDFA en is opgenomen in de collectie van het EYE filminstituut. Samen met Frederik Duerinck maakte ze in 2016 de multi-sensorische installatie ‘Be boy Be girl’ welke werd tentoongesteld op prestigieuze internationale kunstbeurzen. In september voltooide ze haar documentaire ‘De Vrije Markt’, die participeerde in de IDFA summerschool. Hoe ziet dat er eigenlijk uit, zo’n bestaan laverend tussen de kunstenwereld en de documentaire sector?
“I'd rather be an optimist and a fool than a pessimist and right.”- Einstein
Door te schrijven aan deze blog realiseer ik me dat ik vrijwel niet terugblik op wat ik doe in een maand. Kennelijk kijk ik vooral vooruit, zoals veel mensen vermoed ik. Maar het is december. De periode bij uitstek om terug te blikken. Dus wat deed ik de afgelopen vier weken?
Ik was o.a. op het IDFA waar mijn filmdebuut voor Docs for Sale geselecteerd was om met distributeurs en filmmakers te praten. Daarnaast heb ik twee weken geleden samen met Frederik Duerinck onze installatie afgebroken op de tentoonstelling ‘Spielerei’ in Museum Schunck. Verder heb ik de aanvraag voor de Artist in Residence in het Van Gogh huis op de bus gedaan en probeer ik financiële support te krijgen om naar de Los Angeles Art Fair te gaan. Last but not least: een groffe opzet van de boekhouding van 2016 naar mijn fantastische boekhouder Terry Yap gestuurd. Eén van de leuke dingen de afgelopen tijd was de presentatie op mijn oude kunstacademie voor studenten. Om ze een idee te geven over het leven ‘na de academie’ was ik uitgenodigd, samen met twee andere AV-alumni Chiel Overkamp en Daan Hocks. Ik herinner me nog goed dat filmmaker Ton van Zantvoort toentertijd bij ons in de klas kwam. Hij vertelde onder meer over het Startersstipendium (tegenwoordig Werkbijdrage Jong Talent) van het Mondriaanfonds. Ton was één van de gelukkigen die het stipendium van 17.000 euro ontvangen had, waardoor hij zijn eerste film kon maken. Dat ben ik nooit vergeten, dus dank daarvoor nog Ton! Want ik heb het stipendium twee jaar geleden ontvangen en dat was een echte boost. Deze tip heb ik de nieuwe lichting natuurlijk ook meegegeven. Dus wie weet zit de volgende ontvanger ertussen... Veel studenten spraken na de presentatie over hun stage. Wat opviel was dat ze realistische keuzes maken in plaats van de gedroomde stage te proberen. Waarom niet stage lopen bij Richard Linklater als dat de droom is? Als student heb je die kans en krijg je die soms ook. Ik hoop dat ik ze heb kunnen inspireren. Wie niet waagt die niet wint en met een goede motivatiebrief gaan er ineens nieuwe deuren open...
Afwijzingen maak ik net als mijn collega’s vaak mee. Soms frustrerend als je het financieel krap hebt, maar kop op, doorgaan en af en toe risico’s nemen. Blijven ontwikkelen en kansen proberen te zien. Ineens word een aanvraag toch weer gehonoreerd en dan kan de champagne weer open!
Dus mijn eigen advies opvolgend ben ik afgelopen weken bezig geweest om alles uit de kast te halen om met de Be boy Be girl installatie naar de LA Art fair te gaan. We hebben een uitnodiging om het werk te laten zien en dat is te gek, want er komen circa 70.000 bezoekers. Een mooie kans, alleen is er verder niets geregeld: van het transport van de installatie tot de fee, reis en de slaapplek. Zonder subsidie wordt het een prijzige onderneming voor ons. Dus ben ik de afgelopen weken met Frederik bezig geweest financiering te vinden. Bellen om te vragen hoe duur het is om het werk te laten verschepen en sponsoring te regelen voor de stoel in LA. Mochten we alles zelf moeten betalen, dan weten we in ieder geval waar we aan toe zijn. De deadline bij het Mondriaanfonds is voorbij en bij het Stimuleringsfonds krijg ik te horen dat het geld voor internationalisering op is voor dit jaar. In Zwitserland (ik heb naast de Nederlandse ook de Zwitserse nationaliteit) mogen alleen galeries een aanvraag doen en de Nederlandse ambassade in de VS wil liever onze volgende tentoonstelling ondersteunen. Ons laatste redmiddel zal het Centrum Beeldende Kunst in Rotterdam zijn. Zij geven incidentele bijdragen voor het buitenland op korte termijn. Dan zouden we in ieder geval de vlucht kunnen betalen. Dus die ga ik zo bellen. Spannend! Op hoop van zegen dat we 9 januari in het vliegtuig zitten…
