Elke maand deelt kunstenaar/ filmmaker Marleine van der Werf met KONKAV waar ze zich mee bezig houdt. Afgestudeerd aan het AKV|St.Joost in Breda is ze nu werkzaam in Rotterdam. In haar werk onderzoekt ze ideeën over beleving vanuit een documentair vertrekpunt. Haar afstudeerwerk was onder meer te zien op het IDFA en is opgenomen in de collectie van het EYE filminstituut. Samen met Frederik Duerinck maakte ze in 2016 de multi-sensorische installatie ‘Be boy Be girl’ welke werd tentoongesteld op prestigieuze internationale kunstbeurzen. In september voltooide ze haar documentaire ‘De Vrije Markt’, die participeerde in de IDFA summerschool. Hoe ziet dat er eigenlijk uit, zo’n bestaan laverend tussen de kunstenwereld en de documentaire sector?
"In the future everybody will be world famous for fifteen minutes."- Andy Warhol
In de vorige blog vertelde ik over de film crew van Canal+ die mij en Frederik ging interviewen over onze installatie. Na alles opgezet te hebben in de oude tentoonstellingsruimte van KOP vorige week, hebben ze ons geïnterviewd en ging de presentatrice ‘in de installatie’. Ze was enthousiast en het was een interessante ervaring. Zaterdag wordt het uitgezonden op Canal+, dus ik ben benieuwd.. Maar zo’n persmoment blijft toch altijd spannend. Sinds een jaar ben ik bewuster bezig met media-aandacht en presentaties geven. Zoals veel makers denk ik heel beeldend en is het lastig kernachtig te zijn in plaats van heel associatief over je werk te praten. Los van het feit dat ik liever achter de camera sta dan ervoor, vond ik lange tijd dat mensen hun eigen mening moesten vormen over mijn werk. Dat is nobel gedacht, maar als ik geen aandacht genereer via de media voor projecten, komt er ook weinig publiek. En juist die recensies en bezoekersaantallen heb je hard nodig voor toekomstige financiering van nieuwe projecten.
Achteraf gezien vind ik het ook moeilijk, omdat je jezelf kwetsbaar op moet stellen. Ik stop veel passie, tijd en geld in mijn werk, maar toch voelt het vreemd om op de voorgrond te moeten staan en het serieus te nemen. Lange tijd had ik het gevoel dat ik door het geven van een interview al snel liep te pronken. Wellicht toch een nadeel van een protestantse opvoeding en al die calvinistische scholen.. Wat dat betreft kijk ik altijd vol bewondering naar presentaties van Amerikaanse kunstenaars die je direct meenemen in hun beleving. Die interviews hebben natuurlijk niets te maken met pronken, want ik ben ook geïnteresseerd in hun werkwijze en achterliggende gedachtes. Dus ik wil mezelf komend jaar daarin verder ontwikkelen. Binnenkort begin ik aan het boek ‘The golden circle’ van Simon Sinek. Daarnaast begin ik in september aan de master aan de Filmacademie, waar je naast je eigen onderzoek veel in het Engels moet presenteren en pitchen. Heel waardevol, dus daar kijk ik echt naar uit.
Een mooi voorbeeld vond ik ook de uitspraak van artistiek leider Servé Hermans van toneelgroep Maastricht die ik vorige zomer bij een artist talk in Museum Schunck ontmoette. Volgens hem hadden we als regisseur of kunstenaar een ‘publiek beroep’. Om meer mensen te trekken, nodigde Servé publiek uit tijdens de repetities van zijn toneelstukken. Waardoor ze inzicht kregen in hoe hij zijn acteurs corrigeerde en met ze in gesprek ging. Dat heeft me wel aangespoord om meer in gesprek te gaan met mijn eigen publiek. Mijn werk gaat over beleving en op het moment dat je het gesprek aangaat, leer je ook meer over hoe het publiek iets ervaart. Wat dat betreft was het afgelopen jaar bijzonder. Mijn eerste langere film werd door bijna 200.000 kijkers bekeken en voor de installatie waren er zeker zoveel toeschouwers. In het verleden was ik constant bezig met nieuw werk te maken in plaats van energie te stoppen in het traject nadat je werk klaar is. Persfoto’s, een goede website en exposure te creëren. Hierdoor ontdek je ook weer nieuwe kanten van jezelf. Het is natuurlijk super als je een goede recensie hebt, maar als een recensist echt begrijpt waar je mee bezig bent, dan is dat echt waardevol. Vaak kunnen ze het zelfs beter verwoorden dan jij. Als je dat leest geeft het echt een enorme voldoening en motiveert het om erover te vertellen. Dus zeker de moeite waard om je kwetsbaar op te stellen en de uitdaging aan te gaan..
