Het verdriet van carnaval - 17 & 18 november 11 okt 2021

In de documentaire Het verdriet van carnaval gaat de Bossche filmmaker Frank van Osch samen met fotograaf Jan Banning op zoek naar de ziel van dit bijzondere volksfeest bij markante en doorgewinterde carnavalsvierders. Een film over het leven, met een lach en een traan, zoals zich dat weerspiegelt in carnaval, in het jaar waarin het niet door kon gaan. Een ode aan het allermooiste volksfeest van het Zuiden en een pleister op de wonde.

Want corona legde ons land lam. Ook de carnaval in 2021 ontkwam er niet aan. In deze documentaire is het verdriet over het niet doorgaan een cruciaal ingrediënt, een ‘tegenkleur’ die contrasteert met de vrolijkheid van en het enthousiasme over het feest. Een tegenkleur die laat zien hoe corona ook dit stuk van ons leven danig in de war stuurde.

Op 17 en 18 november zullen de eerste vertoningen zijn van de film in Den Bosch. Bezoek de site voor meer informatie, de trailer en tickets.

INHOUD FILM

Het verdriet van carnaval is een documentaire vol prachtige verhalen van carnavalsvierders. We kijken ze recht in het gezicht. Geen opsmuk, hooguit de schmink en de pruiken. De verhalen zijn bloedserieus en vrolijk tegelijk. Persoonlijke herinneringen, heerlijke anekdotes en een scala aan emoties; een film met een lach en een traan.

We gaan mee met onze personages naar de bouwhal, naar de lege stad, naar het kerkhof of naar het lege café. We zien een carnaval wat totaal anders is dan anders - het nieuwe abnormaal.

Samen vertellen de hoofdpersonen het verhaal van de diepgewortelde ziel van dit prachtige volksfeest en over de tranen omdat het afgelopen jaar niet doorging.

Live wordt de film begeleid door diverse harmonieorkesten. Zij spelen de prachtige muziek die Jesse Passenier componeerde bij de beelden. Het beloven bijzondere avonden te worden. Met filmconcerten die smaken naar de begintijd van de cinema, toen muziek altijd live gespeeld werd bij de beelden!

MOTIVATIE

FRANK VAN OSCH

“Ik woon inmiddels ruim 35 jaar in Oeteldonk en verbaas me nog steeds over de intense manier waarop veel mensen carnaval vieren. Ik ben het zelf verleerd, maar ben er toch elk jaar getuige van dat mensen om mij heen zo veranderen. Zoals mijn vriendin. Ze is niet te hóuden dan... En misschien verandert ze helemaal niet, misschien is ze juist wel méér zichzelf dan anders. Want ik herinner me nog goed de totale vrijheid die ik zelf voelde in de tijd dat ik het nog wél vierde. Het gemeenschapsgevoel was enorm en ik was trots om een Muggenzifter te zijn!

Wat we vaak zien in de media is hossen, feesten, platte lol en de excessen. Met Het verdriet van carnaval wil ik het onzichtbare zichtbaar maken, wil ik de magie van dit feest doorgronden. Misschien kunnen we juist dán de ziel van de mensen aanraken, als ze beschermd door een vermomming of een kiel zo zichzelf kunnen zijn. En als ze de pijn voelen van het feest wat niet door kan gaan. Of de pijn van het gemis van de mensen die het feest niet meer mee kunnen vieren…”